Lieve volgers van mijn blog en dus ook lieve volgers van mijn avontuur.
Ik ben nu 4 dagen thuis, maar mijn verhaal was nog niet helemaal af.. Dit is wel degelijk het einde van mijn avontuur en dus ook het einde van mijn blog.
Vrijdagmorgen was het onze laatste dag in de klas. We namen afscheid van onze kleuters en van hun ouders met een afstudeerfeestje. De kleuters zongen liedjes, deden een dansje,… toen studeerden ze af en kreeg ieder apart zijn hoed en zijn verdiend applaus. Het afscheid verliep niet zonder traantjes. De ouders bedankten ons uitgebreid, hadden cadeautjes bij, de kindjes namen ons voor de allerlaatste keer eens goed vast… ja het deed raar & ja ‘k zen toch soms een emotionele. Al zeker als het om afscheid gaat heb ik ontdekt. Ook het afscheid van de petekindjes vond ik heel moeilijk….
Vrijdagavond namen we met ons etentje afscheid van de collega’s. Het was een gezellige avond en het stoofvlees met frieten was echt geslaagd. Tijdens het etentje besefte ik meer en meer hoe hard ik deze collega’s ging missen. Ze zijn zo grappig, zo goedlachs en zo dankbaar voor alles. Wij kregen een dankwoordje en een cadeautje. Al een chance waren we goed voorbereid dus wij namen ook even het ‘afscheidswoord’ en hadden een cadeau voor de school voorzien. Dit als bedankje voor de enorm fijne ervaring daar.
Het werd dus vrij laat vrijdag dus kropen snel in ons bed. Zaterdag kropen we daar dan snel weer uit om onze afscheidsbrunch voor de familie voor te bereiden. Naar de winkel en dan snel alles klaarmaken. Fruitsla, yoghurt met aardbeien, pannenkoeken, cornflakes, eieren met spek, brood, warme chocomelk, fruitsap,… de familie was weer enthousiast en aten weer goed hun buikjes vol. Wij stiekem ook wel!
De kinderen hadden een afscheidsfeestje voorbereid dus daarom mochten we zeker niets plannen. ’s Avonds gegeten en dan was het feest. Ik voelde me een beetje de laatste avond op chirokamp. Ieder had iets voorbereid: dansjes, zingen,… maar ook namen sommigen, waaronder Dina, Mari en ons moeder, het woord. En van lieve woorden wordt ne mens al eens emotioneel. Hup daar gingen we weer. Katy en de andere kinderen, maar ook volwassenen hadden het heel erg moeilijk die avond: dikke tranen, veel knuffelen… het doet jezelf ook wel pijn en veel verdriet en het maakt het afscheid er niet makkelijker op. We hadden wel echt een enorm mooie laatste avond.
Zondag werden we voor de laatste keer wakker in Comalapa. Het begin van ’t einde. Ontbeten, koffers helemaal klaar gemaakt, nog wat met de kinderen gespeeld, geknutseld,… En toen na het middageten stond Lidea voor de deur. Die ging normaal mee naar het vliegveld, maar omwille van weinig tijd en omdat ze dacht het afscheid niet aan te kunnen aan de luchthaven kwam ze afscheid nemen. Ik had het persoonlijk heel moeilijk met afscheid nemen van Lidea. Ik heb echt een enorm goede band opgebouwd met haar en ik vind Lidea ook gewoon een topvrouw, met een groot hart voor de school, de kinderen en hun families. We kregen oorverwarmers, zelfgemaakt, voor in het koude België.
Daarna vertrokken we met Ana, Elsa, Adalberto, Teresa, Mama, David, Emilie, Naomi, Katy, Sonja en Diego naar de luchthaven. Een heel busje vol die maar al te graag afscheid van ons wilden nemen op het allerlaatste moment. Aan de luchthaven de allerlaatste knuffels uitdelen aan die lieve mensen/vrienden/ familie, de laatste woordjes tegen hen voor een lange tijd, de laatste keer die mooie mensen zien… Ik moet er geen tekeningetje bij maken. De tranen vloeiden rijkelijk.
Na een lange vlucht en een tussenstop in Madrid kwamen we na ongeveer 24 uren reizen eindelijk aan in Zaventem. Ik had echt veel kriebels op de vlucht van Madrid naar huis en dat werden er meer en meer toen ik door den uitgang wandelde. Daar stonden mama, papa, Marjolein, Jolien, dotje en Lara me op te wachten. Oh man, ik was zo gelukkig om die allemaal terug te zien. Mijn verdriet van het afscheid in Guatemala was even helemaal vergeten. Ik was zo blij om thuis te komen, om ze te zien, om in mijne zaligen douche te stappen en om in mijn eigen bedje te kruipen.
Ik wil jullie graag ook nog kort vertellen hoe deze drie maanden voor mij zijn geweest.
Het klinkt heel cliché, maar dit is echt de ervaring van mijn leven geweest. Ik heb enorm veel gezien, enorm veel geleerd en beleefd.
Ik heb mooie plekken gezien. Ik heb goed gereisd en dat ga ik niet ontkennen. Als je daar bent moet je van iedere vrije moment gebruik maken om een stukje van ’t land te zien. Want ook reizen maakt je rijker.
Maar het is me al opgevallen dat wanneer ik begin te vertellen het meeste over het project gaat. Het eerste wat in me op komt over onze stage, gaat ook degelijk over onze stage en over de dingen die ik in Comalapa heb gezien en beleefd. De stage heeft echt een enorme indruk achtergelaten.
Ik heb vele dingen gezien die mijn ogen hebben geopend. Ik wist dat wij het goed hebben, maar zo met eigen ogen zien dat anderen het niet zo goed hebben… Nee, gewoon niet goed hebben. Dat is beklijvend, dat is iets wat ik voor de rest van mijn leven meedraag en nooit ga vergeten. Dat zijn de dagen dat ik net iets stiller was, dat ik even niet goed wist wat zeggen. Dat pakt mij echt.Daarom ben ik blij dat ik zelf een kindje kan helpen en dat ook vele familie en vrienden van me een petekindje hebben genomen.
Ik heb ook gezien en beseft dat het in België soms een beetje ‘te’ is. Dat er een beetje te veel wordt verwacht van de kindjes. Ik ga niet zeggen dat het onderwijs beter is in Guatemala, want dat zou een leugen zijn. Ik heb wel geleerd dat wij het ook allemaal niet bij het juiste eind hebben. Ik heb geleerd dat het er best soms eens losser aan toe mag gaan. Ik wil dat ik in mijn kleuterklas bereik dat mijn kleuters gelukkig zijn, dat ze iets leren, maar dat ze kind kunnen zijn. Dat er niet teveel druk ligt op de kinderen en dat de kinderen vooral graag naar school komen. Maar ook het werken in team: ik heb gezien dat de sfeer tussen de collega’s ooh zo belangrijk is en dat zou ik later graag ook hebben en bereiken. Dat je met uw collega’s in een enorme gezellige, grappige en relaxte sfeer kan werken en dat dat ook heel belangrijk is om graag te blijven werken.
Ik heb ervaren hoe mensen die je niet kent zo lief voor je zijn, er voor je willen zijn, je willen helpen,… Ik heb ervaren hoe vreemden, vrienden werden op een hele korte tijd, hoe moeilijk afscheid nemen is van mensen die drie maanden toch wel veel voor je hebben betekend. Ik had persoonlijk nooit gedacht dat ik op die drie maanden het zo moeilijk zou hebben met afscheid nemen. Dat ik er zo een goede vrienden moest gaan achterlaten.
Ik heb geproefd van een ander leventje. Een heel ander leventje. Waar onze basisbehoeften zelfs geen voorwaarde zijn, dus waar er van onze luxe al zeker geen sprake is. Ik heb geleefd in een familie van Comalapa en ik denk dat dit mij ook alleen maar rijker heeft gemaakt en mijn avontuur ook vollediger heeft gemaakt. Zonder in een familie te leven zou het helemaal niet meer ’t zelfde zijn geweest. Het leven in de familie is een groot stuk geweest in mijn avontuur.
Ik heb ook zoveel geleerd op het vlak van lesgeven natuurlijk, op vlak van mezelf, op het vlak van Spaans,… Ik ben gegroeid. Niet in centimeters, maar wel op sociaal vlak, emotioneel vlak, cognitief vlak,… Ik ben enorm veel gegroeid. Soms leek het wel eventjes of ik ook gegroeid was in de lengte, want man wat waren we daar groot. Terug in België viel het op: we zijn nog altijd even klein als daarvoor.
Ik heb zoveel beleefd, geleerd, ervaren dat ik vast en zeker vele dingen vergeet te vertellen die ik ook zo ontzettend belangrijk vind, maar dat is omdat het allemaal veel is. Omdat je op drie maanden wel écht veel beleefd die je niet in één keer en ook niet alles kan vertellen. Je moet veel zelf ervaren voor je begrijpt wat ik bedoel.
‘ja, gij gaat op buitenlandse stage, das vele gemakkelijker dan de lange stage hier’. Dit zinnetje, dat hoor ik niet graag. Er is namelijk ook niets van waar. Ver van huis, ver van je vrienden en familie, ver van het vertrouwde, op een plek waar de mensen je taal niet spreken, waar de mensen anders leven, waar je helemaal van nul af aan je plan moet gaan trekken, waar je een plekje moet verdienen, waar de medische wereld niet hetzelfde is als in België,… Ik daag je uit, doe het eens zelf, trek je stoute schoenen aan. Makkelijk is het met momenten écht niet. Het is alleen heel plezant en heel leerrijk, maar dat is niet hetzelfde als gemakkelijk… Dat kan je alleen ervaren als je het zelf doet. Als je zelf die stap durft zetten. En awel, ik ben zo blij dat ik die stap heb gezet. Ik ben zoveel keer rijker teruggekomen (de portemonnee wel niet, maar ja 
) en anders had ik heel mijn leven gedacht: ‘wat als?, wat als ik toen wel was vertrokken?’
Als laatste zou ik graag nog wat mensen willen bedanken. Allereerst Gust en Gislaine, voor het vertrouwen in ons om ons naar Guatemala, naar hun project te laten gaan. Ook aan mama en papa uiteraard dat ze me deze kans hebben gegeven. Aan de mensen in Guatemala, van het Liceo Nuevo horizonte, aan onze gastvrije familie daar en aan Vorselaar. Last but not least: jullie! Bedankt om mijn blogjes te lezen en mij op de voet te volgen. Dat deed me echt deugd. Het was leuk hoe jullie samen met mij genoten van dit avontuur.
Ondertussen ben ik alweer gewend aan mijn leventje hier in België. Het gaat er nog heel rustig aan toe en ik kan op mijn gemak iedereen terug zien. Ik kan weer genieten van nen boterham met frikadellekoek, van boerenkost, van de zetel, van het samen eten met het gezin, van de zoete invallen van iedereen,… ik geniet daar precies echt meer van. Dat is waarschijnlijk omdat ik dat allemaal lang heb moeten missen. Ik ben het hier met andere woorden al terug helemaal gewoon en ik ben zo graag thuis.
Ik sluit mijn avontuur hierbij af, al zal ik dit natuurlijk nooit van mijn leven vergeten. Ik stop al die herinneringen diep in mijn hart, want wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt. Dat zit daar veilig en voor altijd.
Dit was het dan. Gek hé?
Adios!
Hannelore (live vanuit België, met trui en zonder zonnetje)
